Hola Peru!

10 augustus 2011 De wekker loopt veel te vroeg af. Nog totaal niet beseffend wat mij te wachten staat, sta ik op, kleed ik mij aan, check ik duizend keer of mijn paspoort wel echt in mijn rugzak zit en weeg ik nog een laatste keer mijn koffers. Die vervelende gewichtslimieten toch. Een ontbijt krijg ik op dat moment echt nog niet binnen. Dan is het tijd om te gaan. De gedachte dat ik ons huis, mijn kamer en mijn dorp een half jaar niet meer zal zien lijkt op dat moment heel absurd. De gedachte aan de mensen die ik een half jaar niet meer ga zien nog meer.

Om 06u03 nemen we in Bilzen de trein naar Antwerpen Centraal. In het station van Bilzen kwam ik al meteen reisgenootje Tine tegen. Blijkbaar zagen onze papa's het allebei niet echt zitten om in 't stad een parkeerplaats te vinden en ook nog eens op tijd te zijn. In het station van Antwerpen Centraal, waar we onze trein naar Schiphol in Amsterdam moeten nemen, vinden we al vlug de andere 4 chicas die mee zullen reizen. Na een kort bezoekje aan de Starbucks en het stationsstoilet is het dan zover. Tijd om afscheid te nemen. Dag mama, dag papa, dag zusjes, dag Jelle. Die vrolijke krulletjes zal ik waarschijnlijk nog het meest missen. Er werd ook al eens een traantje weggepinkt, maar dat hoort erbij. Om 08u31 klappen de deuren van de Thalys onherroepelijk dicht. Nog een laatste glimp opvangen van de zwaaiende mensen op het perron en ons avontuur begint!

Mij verbazend over de snelheid van de Thalys komen we na 1 uur en 20 minuten al aan op Schiphol. En dan had de trein eigenlijk nog 20 minuten vertraging. De hoogst ongrappige mededeling van het KLM-personeel dat de vlucht van Tine en Flore overboekt zou zijn en het niet zeker is dat zij vandaag wel meekunnen naar Lima, zorgde even voor een domper op de sfeer. Maar gelukkig stelden ze ons gerust aan de security. KLM overboekt eigenlijk altijd, omdat er bijna altijd mensen zijn die niet komen opdagen. Ons afvragend welke rijke stinkerds in godsnaam niet komen opdagen op een vlucht die een bom geld kost, zijn we dan toch opgelucht dat we allemaal meekunnen en stappen we vol verwachting het vliegtuig op. Aanvankelijk zag ik eerst op tegen een vlucht van 12 uur lang, maar dat verdween al snel toen we ontdekten hoe comfortabel vliegen met KLM wel niet is (Nee, ik werd niet betaald om dit te schrijven). De achterkant van iedere stoel was uitgerust met een klein schermpje. Met een soort van afstandsbediening en een persoonlijke headset had iedere passagier toegang tot een heel gamma aan entertainment: van tv-series en een heel arsenaal aan films tot spelletjes en zelfs taalcursussen.Ook kon je ieder moment de snelheid en de hoogte van het vliegtuig, de afstand tot bestemming en de buitentemperatuur raadplegen. En de stewardessen niet te vergeten, die om de zoveel tijd rond kwamen met snacks, drinken, maaltijden en warme lavendeldoekjes en die bovendien allemaal gratis (lees: in de prijs inbegrepen) waren.

Dankzij dit alles ging de tijd snel vooruit en toen we het Amazonewoud en de Andes onder ons zagen passeren, begon het echt al te kriebelen! Om 18u plaatselijke tijd (het was al donker!) landden we in de hoofdstad van lamaland en waren we superbenieuwd om een eerste keer kennis te maken met het land waarin we de komende zes maanden zouden verblijven. Maar uiteraard drong dat nog steeds niet tot mij door. In de overvolle aankomsthal van de Limanese luchthaven probeerden we het bordje met onze namen erop te vinden dat onze taxichauffeur vast zou moeten hebben. Terwijl er langs alle kanten door andere taxichauffeurs 'taxi? taxi? taxi?' werd geroepen, waren we blij toen we onze namen ontdekten. We lachten eens in onszelf met de spellingfout op het bord (er stond Weldoline in plaats van Gwendoline, haha) en de 2 behulpzame en vriendelijke chauffeurs loodsten ons veilig door Lima. Al snel werden ons al enkele belangrijke verkeersregels duidelijk: toeter zoveel mogelijk, hou je niet aan de snelheid, wees niet hoffelijk, haal ook in langs rechts en rem vooral niet af voor overstekende voetgangers. Je auto moet ook minstens 20 jaar oud zijn en op minstens vijf plaatsen rammelen. Maar eigenlijk vond ik de rit heel plezant. Ik kwam echt ogen tekort, ik wilde zoveel mogelijk zien en het was eens iets anders dan onze saaie, geduldige, westerse chauffeurs met hun blinkende, geruisloze auto's zonder blutsen.

Na een halfuurtje kwamen we aan in Casa Marfil, onze 'thuis' in Lima. Daar werden we verwelkomd door Cosi, een supervriendelijke vrouw en de uitbaatster van Casa Marfil. Zij stelde mij al snel op mijn gemak hier, je kan echt alles aan haar vragen, ze legt je uit waar de supermarkt ligt, welke bus we moeten nemen,... Een soort van mama hier dus. Nadat we de kamers hadden verdeeld (mijn roommate is Tine), konden we eigenlijk geen pap meer zeggen. Het was nog maar 21u plaatselijke tijd, maar in onze tijd was het al 4u 's nachts. Ik kon nog net beseffen dat ik bijna 24u wakker was voordat ik als een blok in slaap viel onder de vele, kleurrijke dekens.

11 augustus 2011 Na een broodnodige portie slaap brak onze eerste echte dag in Lima aan. De voormiddag bestond uit: de douche uittesten, koffie of thee drinken die Cosi voor ons maakte, mijn gsm verwensen die nog altijd niet werkt hier en inkopen doen. De supermarkt ligt hier op 5 à 10 minuutjes wandelen en je vindt er echt bijna alles. Zoals een Peruviaanse SIM-kaart (zie hiernaarst). Nu kon ik mijn ongeruste ouders eindelijk iets laten weten. Op straat merk ik aan vele dingen dat ik een vreemdeling ben. Niet alleen zien we er anders uit, we worden ook constant aangesproken door mensen die hopen dat we net in hun taxi springen of in hun restaurant komen eten. Onze eerste maaltijd in Casa Marfil bestond uit pistolets met kaas, hesp of confituur en koffie of thee. Daarna was het tijd onze kamers in Casa Marfil een persoonlijke touch te geven. Foto's (met dank aan Roevso kamanajula), plakband en punaises werden uitgehaald. Al snel werden de kamers heel gezellig en kot-achtig en voelde ik mij er al helemaal thuis. 

Tegen half vier besloten we om eens een eerste verkenning te doen door de stad. We kozen ervoor om naar Miraflores te gaan, één van de vele wijken die Lima rijk is. We bezochten el Parque de Amor, dat zijn naam niet gestolen had. Het schattige Park Guell-achtige parkje is gelegen op een hoge klif met prachtig uitzicht over een baai en de Stille Oceaan. Ook zijn er allemaal kleurrijke mozaïek-bankjes te bewonderen met mooie Spaanse spreuken en zie je ook echt overal koppeltjes wandelen of zitten. Ik had meteen al een idee met wie ik hier nog wel eens zou willen komen. Daarna daalden we via een stenen trap af richting het strand dat enkele tientallen meters onder ons lag. Voordat we het echt doorhadden stonden er opeens een stuk of vijf Peruviaanse surfboys rond ons. Player van de groep Roberto bood ons meteen surf- en salsalessen aan en toen hij hoorde dat Tine psycholoog was, verklaarde hij meteen dat hij 'muy loco' is. Na een gezellige babbeltje en enkele tips over waar we lekker konden gaan eten, besloten we dat het tijd was voor onze cena. Ons was aangeraden om nog even te wachten met local food, zodat onze tere ingewanden wat kunnen wennen en dus kozen we voor een veilige, maar heel lekkere pizza. Maar een echte pisco sour, een typisch Peruviaans aperitief mocht wel niet ontbreken. Teruggekomen in Casa Marfil ontdekten we tot onze grote vreugde dat het internet eindelijk werkte! Wie beweert dat westerlingen niet internetverslaafd zijn, moest maar eens komen luisteren naar onze vreugdekreten en naar de stilte die er opeens heerste (buiten het getokkel van het toetsenbord).

Voila, dat waren mijn eerste indrukken van Lima! Je zal snel weer iets van mij horen en ik zal er binnenkort ook wat foto's opzetten. Tot slot nog enkele wist-je-datjes:

Wist je dat?

- Het hier zeven uur eerder is dan bij jouw thuis?

- Elke en ik Chinees, Japans en Russisch leerden op het vliegtuig?

- Je in Lima een heel vreemde chauffeur bent als je niet om de 5 seconden toetert?

- De verkeerslichten in Lima de seconden aftellen tot wanneer ze terug rood of groen worden? Zo weet je hoeveel tijd je nog hebt vooraleer je een zeer reële kans hebt om omvergereden te worden.

- Lima tropisch, vochtig en naar stof ruikt?

- Het water in de wc hier de andere richting uitdraait als op het noordelijke halfrond?

Un beso,

Marlies