Liefste Sint,

In mijn land kennen ze u niet, maar dankzij Belgische vriendjes hebben we al veel goeds over u gehoord. Is het waar dat u snoep en speelgoed geeft aan alle brave kinderen? Hier in mijn land zijn er ook heel veel brave en vooral arme kinderen. Zou u daarom dit jaar misschien ook eens naar hier willen komen? Ze zeggen dat u een grote stoomboot heeft en mijn land ligt aan een grote zee, dus dat kan u gemakkelijk vinden. En ik heb gehoord dat u in Spanje woont, dus dan spreekt u vast ook Spaans, net zoals de mensen in mijn land! Dus de kinderen hier gaan u zeker kunnen verstaan.

Lieve Sinterklaas, ik zou graag heel heel veel snoep willen, zodat alle kinderen genoeg eten hebben. Veel kinderen hebben hier wel geen huis, dus ook geen dak of een schoorsteen om het snoep langs te gooien. Maar misschien kunnen uw knechten, de Zwarte Pieten, helpen om dat te bouwen? Dan kunnen toch alle kinderen iets krijgen. Gelukkig bestaan hier ook wortels om aan uw paard te geven.

Oh, en liefste Sint, kan u er misschien ook voor zorgen dat er volgend jaar weer Belgische vriendjes komen?

Un besito,

Marluísa

In the jungle, the mighty jungle

The lion sleeps tonight. Daar klopt dus niks van, want er leven geen leeuwen in de jungle. Wel jaguars. Die hebben we helaas niet in het wild gezien, maar we hebben wel zijn pipi geroken. Volgens de gids was die heel vers en zat het roofdier 20 min geleden op exact dezelfde plek waar wij stonden. Met onze lange broeken. En lange mouwen. Met een vreselijk constant gezoem in onze oren van tropische muggen. Maar laten we bij het begin beginnen, dit was ons onvergetelijke jungleavontuur:

Uit het vliegtuig komen en meteen overvallen worden door de hitte, Iquitos (stad in de jungle) nog erger vinden dan Lima, vuilnis op de straten, zweten, verkeer dat voor 90 procent uit motortaxi’s (= halfoverdekte brommers met een zetel voor passagiers erop geïnstalleerd) bestaat, een boa constrictor rond onze nek voor de foto, dansen met indianen, zweten, leren over geneeskrachtige planten, krokodillenuggets eten, 2 dagen bij een junglefamilie verblijven, tocht door de jungle met junglefamilieman, bomen van 70m hoog, het oerwoud prachtig vinden, zweten, chillen in hangmatten, sap drinken uit een liaan, varen op de Amazone, van de boot afspringen in de Amazone, zwemmen in de Amazone, per ongeluk op een stekeltak gaan staan in de Amazone, Amazonesplinters in mijn voet, junglefamilievrouw die met  een doorn de stekels uit mijn voet haalt, gaan vissen, niks vangen, zweten, luisteren naar junglemythes, midden in de nacht opstaan met de junglefamilieman om wilde dieren te spotten, la noche es muy claro porque la noche es muy claro, wilde ananas eten, melk drinken uit een kokosnoot, zweten, aap voorgeschoteld krijgen en uit beleefdheid niet durven weigeren, mij een ongeluk verschieten door een reusachtige spin in de slaapkamer, zweten, 2 dagen in de lodges (toeristische junglehutten) met een gids, op tocht door de jungle met de gids, ons verbazen over de arendsogen van de gids, ons nogmaals verbazen over hoe mooi het regenwoud is, zweten, aapjes door de bomen zien zwieren, zelf proberen aan lianen te zwieren, zweten, 4 uren  lang ‘s nachts in een wankel bootje zitten om krokodillen te spotten, onweer trotseren, met Elke en Tine liedjes zingen om de angst voor het onweer te verminderen, ontdekken dat dit werkt, gids die in het water valt waar ook elektrische palingen zitten die je met één schok kunnen doden, gids die toch veilig in de boot klimt en er eens goed mee lacht, toch geen krokodillen vinden, de gids die dit jammer voor ons vindt, de gids die ter compensatie in 20m hoge boom klimt om er een luiaard uit te halen, helemaal vertederd zijn door dit superschattige beestje, luiaard aaien, vastnemen en terug in de boom hangen, uit totale vertedering een  luiaardsleutelhanger kopen, sleutelhanger na 1 dag kapot, zweten, kikker in de wc, kikker proberen uit te wc te halen, kikker springt op Tine haar gezicht, kikker uiteindelijk vrijlaten in de Amazone, zweten, vissen poging 2, eigen visjes eten, de gids die het jungledorp toont waar hij woont, kettingen kopen in het dorpje, het dorpje en het gezin van de gids superschattig vinden, zweten, lange maar mooie boottocht terug naar Iquitos, onderweg dolfijnen spotten, veel ‘ooooh’s!’ en ‘aaaah’s!’ en ‘waaaauw’s!’, zotte visjes die heel hoog uit het water springen, sommige visjes die daardoor per ongeluk in onze boot springen, ik die de vissen vang en terug in het water gooi, onze laatste blikken op de het prachtige regenwoud werpen, terug in onze hostel geen pap meer kunnen zeggen, maar allemaal hetzelfde denken (dit was geweldig!), als een blok in slaap vallen. En zweten. 

Het abc van het leven in Lima

Aanpassen van je normen: in België is 4 uur rijden superver, in Peru is dat vlakbij, wat in België een brakke bus zou zijn, is hier nog een goeie bus, wat je in België een schrale keet zou vinden, is hier een goed uitziend restaurant.

Brakke bussen die ieder moment uit elkaar kunnen vallen en die in België geen schijn van kans zouden maken om door de autokeuring te geraken, maar die dagelijks duizenden mensen door de metropool vervoeren, waaronder wij.

Cuadras (= blokken), Lima is gebouwd volgens een dambordpatroon en op iedere straathoek staat naast het naambordje van de straat ook in de hoeveelste cuadra van de straat je je bevindt. De mensen drukken ook afstanden uit in cuadras, bijvoorbeeld ‘het postkantoor ligt 3 cuadras verder’. Heel handig om je weg te vinden, die cuadras.

Directheid, de mensen zijn hier veel opener dan de gereserveerde Belgen. Als de bus te gevaarlijk rijdt, heb je veel kans dat er iemand zich kwaad maakt op de buschauffeur, als je ergens je weg loopt te zoeken, heb je veel kans dat iemand je aanspreekt om te helpen, als je iets vraagt in de supermarkt, wordt je veel beter geholpen dan in België, als je met een Peruviaan spreekt, heb je veel kans dat hij je uitvraagt, als je in een salsabar bent, heb je veel kans dat iemand je mee de dansvloer opsleurt.

Ervaringen opdoen die we ervoor nooit hadden. En dan heb ik het niet alleen over de ander cultuur en de stage, we doen hier af en toe ook een beetje zot! We deden al parapente (met een parachute van een klif afspringen en rondzweven boven Lima), surfen en sandboarden! Dat laatste deden we afgelopen weekend en was echt heel vet! Het lijkt op snowboarden, maar dan op zand, midden in de woestijn.

Fruit is hier overheerlijk, niet alleen zijn er soorten die wij thuis niet kennen (zoals granadilla’s, maracuya’s,…), maar ook de exotische vruchten die wij thuis kennen zijn hier veel lekkerder, zoals bananen, mango’s en ananassen.

Grey’s Anatomy, mijn nieuwe verslaving! Met dank aan Emeline voor het uitlenen van haar harde schijf.

Hogar Anar, hier doen Marjan en ik onze stage! De kindjes in Hogar Anar zijn superlief, het is niet altijd even gemakkelijk (sommigen hebben bv. gedragsproblemen), maar we leren er veel en ik doe het echt heel graag.

Internet, wij 8 zijn er allemaal verslaafd aan. Het is dan ook het belangrijkste middel om de contacten met het thuisfront te onderhouden. Vaak ergeren we er ons ook aan, het valt vaak uit, de mensen op de 2^e verdieping hebben vaak geen internet en de man die het internet moet herstellen komt niet opdagen.

Jungle: hier reizen we binnen anderhalve week naartoe en we zijn al veel plannen aan het smeden, spannend!

Katholiek zijn de mensen hier heel erg, de kerken zitten overvol en zelfs in de bus hangen soms kruisbeelden en allerlzi gelovige uitspraken op.

Lekker eten! De Peruviaanse keuken is echt heel goed! Mijn lievelingsgerecht is rocoto relleno, een soort van gevulde paprika, maar rocoto is pikanter dan paprika, hmmmm! Om nog maar te zwijgen van de desserts! Ze gebruiken wel heel veel koolhydraten, zoals rijst en aardappelen samen. Ook kan het eten ook wel eens heel pikant zijn!

Miraflores, mijn lievelingswijk in Lima. Zee, hoge kliffen, gezellige parkjes, palmbomen, surfers, veel andere buitenlanders, een pizzastraat, salsabars, schoppingcenters,… Heel gezellig!

No te preocupes (= trek het je niet aan), een zin die wij hier vaak horen, bijvoorbeeld als we ergens te laat komen door het verkeer, de huisbazin te laat betalen,… De Peruvianen zijn niet zo strikt als westerlingen, of dit een voordeel is hangt van de situatie af.

Onbeschaamde Peruvianen die je soms nafluiten en kusgeluiden maken als je voorbijloopt. Negeren die handel!

Patriottisme: de Peruvianen zijn (terecht) heel trots op hun land. Kindjes van 8 jaar kennen het volkslied helemaal van buiten, je ziet heel veel vlaggen in het straatbeeld en toen de voetbal op de radio in de bus opstond, juichte de hele bus van vreugde toen Peru scoorde tegen Chili.

Quena, zo heet de fluit die ik in Cusco kocht en waar ik af en toe op oefen. Mijn doel: ‘El condor pasa’ zonder valse noten kunnen spelen.

Ritmegevoel is iets wat alle Peruvianen precies van nature hebben, dit merken we vooral op als we uitgaan in de salsabars!

Smog. Ook al schijnt de zon en is het helderblauwe lucht, je kan nooit heel ver kijken, er hangt altijd een soort van wazige mist, wat dus eigenlijk smog is. Dankzij deze smog heb ik al bijna 2 weken een verstopte neus.

Traagheid: bijvoorbeeld aan de kassa’s in de supermarkt, de kassiersters scannen zo’n 10 keer trager dan in België. Maar ook de mensen op de stoep wandelen supertraag, wat wel vervelend is als je gehaast bent.

Uren, dagen en maanden vliegen hier voorbij! Daarmee dat ik niet veel tijd heb om op mijn blog te schrijven…

Verkeerschaos van ‘s morgens tot ‘s avonds.

verschillende Werelden in één stad: chique woonwijken, moderne kantoorgebouwen, groene parkjes, zonnige stranden met surfers, een bruisend nachtleven, maar ook armoedige sloppenwijken, straatbendes, bergen en bergen vuilnis, dit is allemaal Lima.

Xfdjqsmoeiruaépzierfjpoidsjfa, Tine, mijn roomy, haar uitgevonden woord om mijn alfabet te vervolledigen.

Yuca (maniok), een lekkere aardappelachtige groente die je in veel gerechten terugvindt en dat op verschillende manier wordt klaargemaakt: koud, warm, gekookt, gebakken of gefrituurd.

Zee, de Grote Oceaan is hier nooit veraf. Twee weken geleden zijn we dus gaan surfen, maar het bleek toch niet echt iets voor mij te zijn :)

Saludos!

Marlís (zo schrijven de kindjes in Hogar Anar mijn naam)

Lima (is geen stad voor schrijvers)

Een impressie van Lima door Jelle Mampaey

Het huis stond midden in de stad, op een zacht glooiende heuvel. Het enige raam was gericht op de eerste zonnestralen. Elke ochtend opnieuw probeerde de schrijver die eerste zonnestralen te vangen tussen de vier muren. Steeds weer ontsnapten ze hem. Zweefden ze weg. Hij zat vast in de grijze, besloten stad, ver weg van het helle licht van de zon. Roet, rook, steen. Geen klimop mocht groeien in de verborgen holtes van het dakgebinte. Overal waar iets natuurlijks dreigde door te breken, werd het meedogenloos in de kiem gesmoord. Zelfs stront werd opgeruimd. Alleen steen mocht groeien, alleen rook mocht weelderig bloeien. Smog. Rook overal, zoekt zijn weg tussen stenen. Schaduw zwerft doorheen de straten. Rook en steen, daar was de stad van gemaakt. De lichtvoetige rook krioelde tussen de stijve stenen, als een reiziger doorheen de straten. De mensen kropen. Mensen als insecten, nauwelijk opgemerkt in de schaduw. Hen behoort de stad niet toe. Zij proberen zonnestralen te vangen, hun leven lang, maar stikken in de rook die hen omringt. Vertrappeld door de stenen van de stad. Nooit zullen ze uitkijken boven de gebouwen die hen omsingelen, nooit zullen ze lichtvoetig als rook reizen doorheen de straten. Gedoemd om vertrappeld te worden door hun eigen constructies.

Hij was pizzakoerier. Drie margherita's en een gedrocht met bananen moest hij afleveren. Zijn brommertje vertrok als een lama op speed en ging plat in elke bocht. Als een wild beest bereed hij haar, als een lammetje gehoorzaamde zij de kleinste beweging van zijn vingertoppen. Hij remde net op tijd achter een groot uitgevallen driewieler, schoot naar rechts, ontweek een bejaarde bus en dook ijlings tussen twee wagens. Een vis in het water van de straten. De stad was zijn domein. Voor hem waren de bewegingen van de verkeersstroom als een logaritme voor een wiskundige. Hij wist perfect waar hij onder water dook en waar hij weer boven zou komen. Hij was niet speels. Het was hem ernstig. Trefzeker baande hij zich een weg. De overvolle avenida's boden hem zeeën van ruimte, in de weinige smalle straatjes wierp hij zich met doodsverachting om er enkele seconden later aan de andere kant weer uitgekatapulteerd te worden. Hij was een God die met ijle tred door de straten zweefde. Een roofdier te midden van een horde weerloze prooien. Hij was gefocust op zijn doel, elke hindernis was een stofje op zijn weg.

De schrijver stak voorzichtig de straat over, liet een pizzakoerier op een luidruchtig brommertje voorgaan en beklom moeizaam de andere oever van de straat.

Over de navel van de wereld en een oude berg

Met bonkend hart sta ik op 7 september 2011 in de hal van de luchthaven van Callao in Lima. Uitgerekend Jelles vliegtuig had een uur vertraging en na wat het langste uur uit mijn leven leek, kon ik eindelijk die vertrouwde krulletjes onderscheiden tussen de massa aankomende en elkaar weerziende mensen. Van een blij weerzien gesproken... Jelle wou meteen local doen, dus we namen de meest gammele bus naar Casa Marfil. Jetlag en lang opblijven gaan nog altijd niet samen, dus we kropen vroeg onder de wol.

Twee dagen later vertrokken we met de bus naar Cusco, de oude hoofdstad van de Inca’s. Maar voordat we daar aankwamen stond ons een rit van 20 uur te wachten, vol bochten, mooie landschappen, slechte gedubde films en snurkende mensen. Al met al ging de tijd snel voorbij en omstreeks 10 uur de volgende dag zagen we Cusco in het dal onder ons liggen. Cusco is een wereld van verschil met Lima. Geen smog, maar zon. Geen lawaaierige, brede, levensgevaarlijke avenida’s, maar gezellige, smalle, geplaveide straatjes. Geen Peruvianen die je aanstaren of onbeschaamd nafluiten, maar een mix van geboeide toeristen en vriendelijke Peruvianen in kleurrijke traditionele kledij. Geen straathonden met mogelijk hondsdolheid, maar lama’s! Die leuke beestjes waren trouwens alom aanwezig in en rond de stad en hun eigenaars wilden maar wat graag dat je met de lama’s op de foto gaat (uiteraard tegen betaling).

We namen drie dagen de tijd om de ‘Navel van de wereld’ (want dat betekent Cusco in het Quechua, de taal van de Inca’s) te bezichtigen. Cusco heeft indrukwekkende koloniale kerken die vanbinnen heel overdadig versierd zijn met goud dat de Spanjaarden van de Inca’s vonden of beter, gewelddadig in beslag namen. Ik kon niet echt zeggen dat ik al die overdaad echt mooi vond, maar indrukwekkend was het vast en zeker wel. Wat ons opviel was dat je in de katholieke kunst ook Inca-elementen terugvond. Zo hing er een schilderij van het laatste avondmaal, maar in plaats van brood aten ze ‘cuy’ een plaatselijk gerecht van een geroosterde cavia. We maakten ook daguitstap naar de Incaruïnes van Sacsayhuamán en Qenko die net buiten Cusco lagen. Vooral de eerste was echt de moeite en onze enthousiaste gids (die trouwens afstamde van echte Inca’s) wees ons op details die we zelf waarschijnlijk nooit zouden opmerken, zoals stenen van een muur die gebouwd zijn in de vorm van een kolibri. Genoeg te zien dus in Cusco en als we niet aan sightseeing deden, was het ook heel leuk om gewoon rond te wandelen langs de gezellige straatjes en vele marktjes.

Na 3 dagen Cusco namen we de trein naar Machu Picchu Pueblo, beter bekend als Aguas Calientes, een dorpje dichtbij Machu Picchu. Dit dorpje ligt zo geïsoleerd dat het enkel met de trein te bereiken is. In Aguas Calientes namen we één dag de tijd om wat uit te rusten en te genieten in de zalige thermische baden, waaraan het dorpje zijn bijnaam dankt. De dag erna was het zover, deze dag zou waarschijnlijk het hoogtepunt van de reis worden. Iedereen die Machu Picchu bezocht spreekt er vol lof en ontzag over. Ik had dus hoge verwachtingen en was dan ook een beetje zenuwachtig die dag om één van de 7 nieuwe wereldwonderen te zien. Voor dag en dauw vertrokken we die dag om 05.45u, want ’s morgens is Machu Picchu op z’n mooist. Er stond ons een beklimming van 400 meter te verwachten. Uitgeput, hijgend en bezweet kwamen we om 7u aan, maar de beloning voor deze inspanning zou zeker de moeite zijn. Even later begon onze gegidste tour door Machu Picchu. Eventjes aanschuiven aan de ingang, nog een honderdtal meter stappen een daar lag de verloren Incastad in al zijn pracht en glorie te schitteren in de ochtendzon, omgeven door de machtige toppen van de Andes. Zonder twijfel één van de indrukwekkendste dingen die ik ook gezien heb. Als je daar zelf staat, besef je hoe groot het is en op wat voor een onmogelijke plaats de oude Incastad ligt en verbaast het je niet dat de Spanjaarden de stad nooit hebben gevonden. Machu Picchu (wat Quechua is voor ‘oude berg’) ligt ingesloten tussen steile bergtoppen die voor magnifieke panorama’s zorgen. Na een boeiende tour van 3 uren, namen we voldoende de tijd om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Uren kon ik er naar kijken, maar om 16u vertrok onze trein terug naar Cusco. Zo’n dag was toch wel vermoeiend, dus ons bed was zeer welkom. Alsof we nog niet genoeg moois gezien hadden, stond ons de dag erna nog een prachtige tour met de bus te wachten doorheen de Valle Sagrado (Heilige Vallei) van de Inca’s. Onderweg genoten we van adembenemende landschappen en we bezochten en beklommen de Incaruïnes van Pisac en Ollantaytambo, die alletwee ook echt een bezoek waard waren. Inca’s hielden er blijkbaar van om hun huizen en steden op hoge en onmogelijke plaatsen te bouwen en die mensen moeten echt een goede conditie hebben gehad! We hadden de dag erna nog een halve dag in Cusco, maar daarna zat onze reis er helaas op. Er werd ons nog een laatste blik op de stad gegund, maar de bus maakte een bocht en Lima en de stage wachtten weer op ons.

Ondanks het feit dat onze reis erop zat, had ik toch heel veel zin om terug aan de stage te beginnen, ik had de kindjes van Hogar Anar toch wel gemist. Het was ook een blij weerzien met de 7 andere chicas in Casa Marfil die heel benieuwd waren naar onze avonturen en die woensdag trouwens zelf naar Cusco vertrekken. Jelle bleef nog enkele daagjes in Lima, maar daarna was het helaas tijd voor hem om te vetrekken en tijd voor mij om er terug in te vliegen! Mijn batterijen waren helemaal terug opgeladen, de reis had deugd gedaan.

Ik heb enorm genoten van de zalige reis en uiteraard ook van mijn reispartner, die ik heel erg dankbaar ben voor alles.

Nog even een paar wist-je-datjes, voordat ik onder de wol kruip:

Wist je dat?

-   Onze gids in Cusco vroeg of Jelle en ik broer en zus waren? Blijkbaar vinden niet alleen wij dat Peruvianen allemaal op elkaar lijken, maar vinden zij dat ook van blanken.

-   Er een schildpad in onze tuin woont, die zich gemiddeld één meter per week verplaatst?

-   Het geen goed idee is om midden in de week te gaan feesten als je de dag erna stage moet doen?

-   Je hier nergens wc-papier in de wc mag gooien, maar in het vuilbakje naast de wc?

-   Sommigen bussen in Lima mee doen aan een race tegen andere bussen? Af en toe stapt er een meneertje op de bus en die schrijft dan de tijd op, blijkbaar kunnen ze ook prijzen winnen.

-   Het hier nu lente is en bij jullie herfst?

Groetjes en dikke kussen aan iedereen!

Marlies

De eerste weken in Lima, of hoe de tijd hier vliegt!

De tijd die er verstreken is tussen het eerste en het volgende blogbericht liegt er niet om: ik heb het hier superdruk! Ik kan amper geloven dat we hier al meer dan 3 weken zijn. De tijd vliegt voorbij en voordat we het kunnen beseffen is de dag alweer om. Onze dagen zijn dan ook goed gevuld. Onze stage begint hier stilaan vorm te krijgen. En als we geen stage aan het doen zijn, zijn we wel bezig met onze stage voor te bereiden, de was doen, winkelen, fitnessen (ja hoor, we hebben hier een fitnessabonnement!), skypen, mailen of chatten met het thuisfront, tripjes plannen,…

Over die tripjes gesproken, in het weekend van 20 en 21 augustus deden we ons eerste uitstapje. De reis ging naar Paracas, op zo’n 4 uurtjes rijden van Lima. Vanuit Paracas maakten we een tour per boot rond de Islas Ballestas, een eilandengroep voor de zuidkust van Peru waar het krioelde van de zeevogels, pelikanen, zeehonden en pinguïns. De hoge rotsachtige eilanden met daarop honderden dieren waren echt een prachtig zicht en leverde ook mooie beelden op. In Paracas zelf deden we ook een rondrit in een minibusje doorheen het natuurreservaat. Ik, die mij safariachtige toestanden voorstelden doorheen de jungle, was aangenaam verrast. Het natuurreservaat was één uitgestrekt woestijnlandschap. Hoewel we toch nog aan de kust zaten, was het daar echt kurkdroog en verlaten. De combinatie zee-woestijn vond ik dus wel gek, maar ook hier hadden we fenomenale uitzichten over zee, woestijn, rotsen en kliffen. Leuk was dat we onderweg ook nog flamingo's spotten. Het hobbelige busje loodste ons veilig doorheen de middle of nowhere (want zo zag het eruit)  en de rest van het weekend vulden we met genieten van de zon (die in Lima tijdens deze tijd van het jaar heel weinig te zien is aangezien het hier nu winter is), terrasjes doen, ijsjes eten en souvenirtjes kopen, of kortweg ervan profiteren!

Na dit korte tripje begon het bij mij echt te kriebelen. Ik had heel veel zin gekregen om te reizen en nog meer te zien van al het moois dat Peru te bieden heeft. Mijn reisagenda staat daarom ook al goed vol voor de komende weken. Dit weekend gaan we naar Lunahuana en woensdag krijg ik zeer welkom bezoek, waarmee ik vrijdag naar Cuzco en Machu Picchu zal reizen. Het is echt heel leuk dat we af en toe een week vrij krijgen van onze stagebegeleister en zij begrijpt ook dat we wat willen zien van dit land.

Voor de geïnteresseerden onder ons zal ik ook nog wat meer vertellen over mijn stage. Hogar (letterlijk: ‘tehuis/home’) Anar is een huis waar momenteel 12 meisjes van 6 tot 17 jaar verblijven die omwille van allerhande redenen niet meer bij hun ouders kunnen of mogen wonen, vaak verwezen door de jeugdrechter. Niet alle kinderen zijn dus wezen, sommigen wel. Voor de pedagogen onder ons: je kan dit dus vergelijken met een residentiële voorziening van de Bijzondere Jeugdzorg. Onze taak bestaat uit het individueel begeleiden van de meisjes die het het hardst nodig hebben en het geven van workshops in groep over allerhande thema’s zoals sociale vaardigheden, emoties, zelfbeeld,… Het zijn echt allemaal schatten van kindjes, ze knuffelen heel graag en ze zijn altijd blij om ons te zien. Ik ga hier zeker heel veel bijleren!

Je leest het dus goed, ik heb het hier al helemaal naar mijn zin in lamaland! Zo, nu ga ik de stage van volgende week nog wat voorbereiden en daarna mijn rugzakje maken voor dit weekend! Lees zeker ook de wist-je-datjes!

Saludos y un gran beso,

Marlies

Wist je dat?

-          Elke familie is van de ambassadrice van België hier in Lima?

-          We daarom uitgenodigd waren op een chique receptie met allemaal diplomaten en ambassadeurs?

-          Je hier een boete krijgt als je de Peruviaanse vlag niet uithangt op de nationale feestdag?

-          Er hier niet alleen gele, maar ook witte en zwarte maïs bestaat?

-          Peru één van de landen op aarde is waar er het meeste biodiversiteit is? (Ter info: geen enkel Europees land behoorde tot deze lijst)

-          Het buspersoneel in Lima zorgt voor extra stress op de bus? Naast de buschauffeur is er ook een mannetje waar je busticketjes bij moet kopen. Dat mannetje staat ook altijd aan de deur en roept ‘Baja! Baja! Baja!’ (stap uit, stap uit, stap uit!) en ‘Sube! Sube! Sube!’ (stap in, stap in, stap in!) terwijl je in of uitstapt, heel grappig en overbodig eigenlijk. Verwacht hij soms dat we opeens blijven stilstaan terwijl we uitstappen?

-          De mensen hier heel vreemd bellen met hun gsm? Als de persoon aan de andere kant van de lijn spreekt, houden ze het ding aan hun oor (tot zo ver alles normaal), maar wanneer zij zelf spreken brengen ze de gsm naar hun mond, dus tijdens het gesprek wisselen ze de hele tijd van oor naar mond, heel grappig! Eerst dacht ik dat ze dat deden zodat hun gesprekspartner hen beter zou kunnen verstaan, want er is echt veel lawaai op de bus en op straat. Maar Gwen heeft het zelf aan iemand gevraagd en de mensen hebben blijkbaar echt niet door dat je je gsm ook gewoon aan je oor mag houden als je belt.

Hola Peru!

10 augustus 2011 De wekker loopt veel te vroeg af. Nog totaal niet beseffend wat mij te wachten staat, sta ik op, kleed ik mij aan, check ik duizend keer of mijn paspoort wel echt in mijn rugzak zit en weeg ik nog een laatste keer mijn koffers. Die vervelende gewichtslimieten toch. Een ontbijt krijg ik op dat moment echt nog niet binnen. Dan is het tijd om te gaan. De gedachte dat ik ons huis, mijn kamer en mijn dorp een half jaar niet meer zal zien lijkt op dat moment heel absurd. De gedachte aan de mensen die ik een half jaar niet meer ga zien nog meer.

Om 06u03 nemen we in Bilzen de trein naar Antwerpen Centraal. In het station van Bilzen kwam ik al meteen reisgenootje Tine tegen. Blijkbaar zagen onze papa's het allebei niet echt zitten om in 't stad een parkeerplaats te vinden en ook nog eens op tijd te zijn. In het station van Antwerpen Centraal, waar we onze trein naar Schiphol in Amsterdam moeten nemen, vinden we al vlug de andere 4 chicas die mee zullen reizen. Na een kort bezoekje aan de Starbucks en het stationsstoilet is het dan zover. Tijd om afscheid te nemen. Dag mama, dag papa, dag zusjes, dag Jelle. Die vrolijke krulletjes zal ik waarschijnlijk nog het meest missen. Er werd ook al eens een traantje weggepinkt, maar dat hoort erbij. Om 08u31 klappen de deuren van de Thalys onherroepelijk dicht. Nog een laatste glimp opvangen van de zwaaiende mensen op het perron en ons avontuur begint!

Mij verbazend over de snelheid van de Thalys komen we na 1 uur en 20 minuten al aan op Schiphol. En dan had de trein eigenlijk nog 20 minuten vertraging. De hoogst ongrappige mededeling van het KLM-personeel dat de vlucht van Tine en Flore overboekt zou zijn en het niet zeker is dat zij vandaag wel meekunnen naar Lima, zorgde even voor een domper op de sfeer. Maar gelukkig stelden ze ons gerust aan de security. KLM overboekt eigenlijk altijd, omdat er bijna altijd mensen zijn die niet komen opdagen. Ons afvragend welke rijke stinkerds in godsnaam niet komen opdagen op een vlucht die een bom geld kost, zijn we dan toch opgelucht dat we allemaal meekunnen en stappen we vol verwachting het vliegtuig op. Aanvankelijk zag ik eerst op tegen een vlucht van 12 uur lang, maar dat verdween al snel toen we ontdekten hoe comfortabel vliegen met KLM wel niet is (Nee, ik werd niet betaald om dit te schrijven). De achterkant van iedere stoel was uitgerust met een klein schermpje. Met een soort van afstandsbediening en een persoonlijke headset had iedere passagier toegang tot een heel gamma aan entertainment: van tv-series en een heel arsenaal aan films tot spelletjes en zelfs taalcursussen.Ook kon je ieder moment de snelheid en de hoogte van het vliegtuig, de afstand tot bestemming en de buitentemperatuur raadplegen. En de stewardessen niet te vergeten, die om de zoveel tijd rond kwamen met snacks, drinken, maaltijden en warme lavendeldoekjes en die bovendien allemaal gratis (lees: in de prijs inbegrepen) waren.

Dankzij dit alles ging de tijd snel vooruit en toen we het Amazonewoud en de Andes onder ons zagen passeren, begon het echt al te kriebelen! Om 18u plaatselijke tijd (het was al donker!) landden we in de hoofdstad van lamaland en waren we superbenieuwd om een eerste keer kennis te maken met het land waarin we de komende zes maanden zouden verblijven. Maar uiteraard drong dat nog steeds niet tot mij door. In de overvolle aankomsthal van de Limanese luchthaven probeerden we het bordje met onze namen erop te vinden dat onze taxichauffeur vast zou moeten hebben. Terwijl er langs alle kanten door andere taxichauffeurs 'taxi? taxi? taxi?' werd geroepen, waren we blij toen we onze namen ontdekten. We lachten eens in onszelf met de spellingfout op het bord (er stond Weldoline in plaats van Gwendoline, haha) en de 2 behulpzame en vriendelijke chauffeurs loodsten ons veilig door Lima. Al snel werden ons al enkele belangrijke verkeersregels duidelijk: toeter zoveel mogelijk, hou je niet aan de snelheid, wees niet hoffelijk, haal ook in langs rechts en rem vooral niet af voor overstekende voetgangers. Je auto moet ook minstens 20 jaar oud zijn en op minstens vijf plaatsen rammelen. Maar eigenlijk vond ik de rit heel plezant. Ik kwam echt ogen tekort, ik wilde zoveel mogelijk zien en het was eens iets anders dan onze saaie, geduldige, westerse chauffeurs met hun blinkende, geruisloze auto's zonder blutsen.

Na een halfuurtje kwamen we aan in Casa Marfil, onze 'thuis' in Lima. Daar werden we verwelkomd door Cosi, een supervriendelijke vrouw en de uitbaatster van Casa Marfil. Zij stelde mij al snel op mijn gemak hier, je kan echt alles aan haar vragen, ze legt je uit waar de supermarkt ligt, welke bus we moeten nemen,... Een soort van mama hier dus. Nadat we de kamers hadden verdeeld (mijn roommate is Tine), konden we eigenlijk geen pap meer zeggen. Het was nog maar 21u plaatselijke tijd, maar in onze tijd was het al 4u 's nachts. Ik kon nog net beseffen dat ik bijna 24u wakker was voordat ik als een blok in slaap viel onder de vele, kleurrijke dekens.

11 augustus 2011 Na een broodnodige portie slaap brak onze eerste echte dag in Lima aan. De voormiddag bestond uit: de douche uittesten, koffie of thee drinken die Cosi voor ons maakte, mijn gsm verwensen die nog altijd niet werkt hier en inkopen doen. De supermarkt ligt hier op 5 à 10 minuutjes wandelen en je vindt er echt bijna alles. Zoals een Peruviaanse SIM-kaart (zie hiernaarst). Nu kon ik mijn ongeruste ouders eindelijk iets laten weten. Op straat merk ik aan vele dingen dat ik een vreemdeling ben. Niet alleen zien we er anders uit, we worden ook constant aangesproken door mensen die hopen dat we net in hun taxi springen of in hun restaurant komen eten. Onze eerste maaltijd in Casa Marfil bestond uit pistolets met kaas, hesp of confituur en koffie of thee. Daarna was het tijd onze kamers in Casa Marfil een persoonlijke touch te geven. Foto's (met dank aan Roevso kamanajula), plakband en punaises werden uitgehaald. Al snel werden de kamers heel gezellig en kot-achtig en voelde ik mij er al helemaal thuis. 

Tegen half vier besloten we om eens een eerste verkenning te doen door de stad. We kozen ervoor om naar Miraflores te gaan, één van de vele wijken die Lima rijk is. We bezochten el Parque de Amor, dat zijn naam niet gestolen had. Het schattige Park Guell-achtige parkje is gelegen op een hoge klif met prachtig uitzicht over een baai en de Stille Oceaan. Ook zijn er allemaal kleurrijke mozaïek-bankjes te bewonderen met mooie Spaanse spreuken en zie je ook echt overal koppeltjes wandelen of zitten. Ik had meteen al een idee met wie ik hier nog wel eens zou willen komen. Daarna daalden we via een stenen trap af richting het strand dat enkele tientallen meters onder ons lag. Voordat we het echt doorhadden stonden er opeens een stuk of vijf Peruviaanse surfboys rond ons. Player van de groep Roberto bood ons meteen surf- en salsalessen aan en toen hij hoorde dat Tine psycholoog was, verklaarde hij meteen dat hij 'muy loco' is. Na een gezellige babbeltje en enkele tips over waar we lekker konden gaan eten, besloten we dat het tijd was voor onze cena. Ons was aangeraden om nog even te wachten met local food, zodat onze tere ingewanden wat kunnen wennen en dus kozen we voor een veilige, maar heel lekkere pizza. Maar een echte pisco sour, een typisch Peruviaans aperitief mocht wel niet ontbreken. Teruggekomen in Casa Marfil ontdekten we tot onze grote vreugde dat het internet eindelijk werkte! Wie beweert dat westerlingen niet internetverslaafd zijn, moest maar eens komen luisteren naar onze vreugdekreten en naar de stilte die er opeens heerste (buiten het getokkel van het toetsenbord).

Voila, dat waren mijn eerste indrukken van Lima! Je zal snel weer iets van mij horen en ik zal er binnenkort ook wat foto's opzetten. Tot slot nog enkele wist-je-datjes:

Wist je dat?

- Het hier zeven uur eerder is dan bij jouw thuis?

- Elke en ik Chinees, Japans en Russisch leerden op het vliegtuig?

- Je in Lima een heel vreemde chauffeur bent als je niet om de 5 seconden toetert?

- De verkeerslichten in Lima de seconden aftellen tot wanneer ze terug rood of groen worden? Zo weet je hoeveel tijd je nog hebt vooraleer je een zeer reële kans hebt om omvergereden te worden.

- Lima tropisch, vochtig en naar stof ruikt?

- Het water in de wc hier de andere richting uitdraait als op het noordelijke halfrond?

Un beso,

Marlies